Şimdi ki çocuklar dikkatimi çok çekiyor. Yaptıkları tek şey sabahtan akşama kadar bilgisayar başında oturup her türlü oyunu oynamak. Hatta ödevlerini bile kolaylıkla oradan yapıyorlar. Üstüne üstlük bir de üşeniyorlar bilgisayardan yapmaya. Biz küçükken ablamıza abimize yalvarırdık ödev yaparken yardım etsinler diye. Etmeseler bile kocaman ansiklopedileri karıştırır bulurduk. Aslında insan kıymetini yeni yeni anlıyor. Meğer yaptığımız ödevlerin emeksiz bir işe yaramadığı apaçık ortada.
5-10 yaşında çocuklar telefon sahibi oluyorlar. Hatta telefon almak için ağlayanlar var. Karne hediyesi olarak bilgisayar , telefon , playstacion (nasıl yazılıyor ki?) , laptop gibi şeyler istiyorlar. Biz küçükken bisiklet almak için derslerimize yüklenirdik. Yaz tatilinde ise o bisikletle mahallenin altını üstüne getirirdik :)
Ah o bizim şarkı sözlerini uydurmamız yok muydu.. Sözleri yanlış anlayıp evde bağıra bağıra söylerdik.
Hatırladıkça gülerim Madonna ile Maradona'yı kardeş sandığım zamanları :)
İnternette yan yana fotoğraflarını buldum :)
Biz küçükken evde sadece bir kişinin telefonu olurdu o da nadiren. Ama çok kıymete binerdi.
Yılan oyunu oynayıp sürekli kendi rekorumuzu geçmeye çalışırdık :)
Yumiyum bize dünyada ki en güzel şey gibi gelirdi :)
Kokulu silgilerimizle hava atardık.(Sizleri bilemem ama silgime bir ip geçirip boynuma asardım sırf kaybolmasın diye )
Hugo ve Tolga Abi yayına başladığı anda bizim için hayat durur ve televizyona kilitlenirdik.
Biz küçükken ''önce hüplet sonra gümlet'' diye bir felsefemiz vardı.(Capri-sun)
Sanal bebek koleksiyonu yapardık.
Ve daha unuttuğum , çok yazıp sizi sıkmak istemediğim bir sürü şey var. Bunlar sadece bir kaçı diyebilirim. Biz küçükken ''ÇOK GÜZELDİ'' kısacası.
Şimdi ki çocuklar çocukluğu yaşayamıyor benim gözümde. Sokakta hiç çocuk göremiyorum. Oysa gece saklambaçlarımız vardı bizim. Bu zevki hiç bir zaman tadamayacaklar :)
-KÜBOŞ
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder